Het idee van een Galactisch Rijk is niet nieuw voor ons; het is in de loop van de tijd een terugkerend thema geweest in verschillende projecten. De belichaming van dit concept werd bijna 50 jaar geleden voor het eerst gezien in Star Wars. In 2023 presenteerde Zack Snyder echter zijn kijk op een tiranniek galactisch imperium met Rebel Moon: A Child of Fire. Hoewel zijn visie lovenswaardig was, schoot de executie tekort. Nu, in 2024, wil Snyder zichzelf verlossen met het vervolg, Rebel Moon: The Scargiver. Is hij erin geslaagd de nalatenschap van Zack Snyder te herstellen? Laten we het ontdekken in deze recensie van Rebel Moon Part 2.

In Rebel Moon Part One ontmoeten we Kora, een voortvluchtige uit het rijk die toevlucht zoekt op de boerenplaneet Veldt. Wanneer de veiligheid van de planeet in gevaar komt door een vloot onder leiding van admiraal Atticus Noble, begint Kora aan een zoektocht om krijgers te rekruteren met een vendetta tegen het rijk. Ze slaagt erin Noble te vermoorden voordat hij Veldt bereikt, maar tegen het einde van de film leren we dat Noble in feite nog leeft.

Het goede

Rebel Moon Part 2 begint met de heropleving van Admiral Noble door het medische team van The King's Gaze. Zijn eerste woorden bij het ontwaken zijn: ‘Zet koers naar Veldt. De Scargiver is op Veldt.’ Gedurende de twee uur durende film is de opvallende prestatie afkomstig van Ed Skrein als Admiral Noble. Zijn aanwezigheid, gemene maniertjes, de giftige, manipulatieve uitstraling in zijn ogen en het leveren van dialogen overtreffen alle andere in de film.

Een ander personage dat een genot had kunnen zijn, was Anthony Hopkins als Jimmy, de bewuste robot. Tijdens zijn korte optreden in de film laat hij een impact achter. Je kunt je de epische ervaring alleen voorstellen met meer schermtijd voor hem, maar om de een of andere reden koos Snyder ervoor om hem te beperken tot minder dan 10 minuten.

Als het nieuws over de naderende invasie Veldt bereikt, besluiten de boeren hun gewassen als schild te gebruiken, wetende dat het doel van admiraal Noble is om hun oogst af te pakken. Deze strategische zet geeft Kora, haar krijgers en de boeren een voordeel.

In de oogstscène is de cinematografie verbluffend, aangevuld met een goed geplaatste muziekscore. Hoewel het overmatig gebruik van slow-motionscènes tijdens de oogst de ervaring misschien wat vertroebelt, blijft het prachtig. Het lijkt erop dat Snyder rekening heeft gehouden met feedback uit het verleden en de visuele en muzikale aantrekkingskracht heeft verbeterd. Het verhaal lijkt echter verwaarloosd, net als in het eerste deel.

Lees ook:

Het slechte

Terwijl de oorlog begint, blijkt wat het hoogtepunt van de film moest zijn middelmatig. Hoewel ik begrijp dat helden met een overweldigende overmacht worden geconfronteerd, voelt het doden van Nemesis, de katana-zwaaiende badass, in de eerste tien minuten van de oorlog komisch aan. Ze werd geïntroduceerd alsde felste zwaardvechterin de Melkweg, maar drie soldaten die haar overmeesteren lijkt onwaarschijnlijk. Bovendien blijft de zich ontwikkelende chemie tussen haar en het jonge kind onopgelost. Als Snyder van plan was haar zo snel te vermoorden, waarom zou ze dan hoop koesteren op haar verlossing? Het heeft helemaal geen zin.

Niet alleen dat: generaal Titus, een onderscheiden en ervaren soldaat, wordt afgeschilderd als iemand die letterlijk de rug toekeert aan het vijandelijke vuur en op wonderbaarlijke wijze ongedeerd blijft. Het is alsof Stormtroopers wat concurrentie hebben gevonden. De gevechtssequenties zijn behoorlijk voorspelbaar, maar wat mij het meest teleurstelde washoe voorspelbaar de dood van admiraal Noble was.

Terwijl Noble Kora wurgde met dat lichtzwaard-dubbelgangerzwaard op de achtergrond, had ik het gevoel dat Gunnar het zou grijpen en Noble in de rug zou steken, en dat is precies wat er gebeurde in Rebel Moon Part Two. Bovendien slaagt de film er niet in zijn titel te rechtvaardigen: “De ScargeverWaarom Kora The Scargiver wordt genoemd, blijft een mysterie dat Zack Snyder aan ons heeft overgelaten om op te lossen.

Als je denkt dat de chaos van Rebel Moon Part 2 hier eindigt, vergis je je net zo goed als Snyder over de ontvangst van The Scargiver. We weten nu dat Atticus Noble niet de belangrijkste tegenstander was, maar slechts een pion van een meesterbrein genaamd generaal Balisarious. Verrassend genoeg is hij, na een cameo van minder dan twee minuten in de eerste film, volledig afwezig in dit vervolg. Nou ja, bijna. Hij maakt een vluchtige verschijning in een flashback.

Waarom ze deze beslissing hebben genomen verbijstert mij. Ik bedoel, als we weten wie de belangrijkste slechterik is, waarom zouden we hem dan verborgen houden? Stel je voor dat je Star Wars bekijkt zonder Darth Vader: het zou gewoon niet hetzelfde zijn, toch?

En de lelijke

Laten we nu het grootste probleem bespreken dat ik heb met Rebel Moon Part 2, prinses Issa. Oké, alles waar we tot nu toe getuige van zijn geweest, draait volledig om de ondergang van de koning, de koningin en, belangrijker nog, de prinses die begaafd is met genezing. Het hele verhaal van Kora, het overkoepelende thema van ‘De vermoorde koning”, alles hangt af van de dood van deze prinses.

Raad eens wat generaal Titus zegt tegen het einde van Rebel Moon 2? ‘De prinses leeft nog.’ Ik bedoel, serieus? Waar was dit allemaal voor? Waarom moest die arme boer een schot in zijn hoofd krijgen als de verdomde prinses nog leefde? Dit maakt het verhaal gewoon zo irrelevant omdat Kora's drijvende motief, wraak, volledig teniet wordt gedaan. Bovendien verwachtten we als kijkers allemaal antwoorden op de mysteries uit deel één, maar nee, de meeste blijven onbeantwoord. Zack Snyder beweerde dat de release van de director's cut in augustus al onze vragen zal beantwoorden; hopelijk, denk ik.

Nu naar het laatste aspect van Rebel Moon Part Two: de personages. Kora is in wezen wat Luke Skywalker zou zijn als je zijn emoties en aanwezigheid zou wegnemen en hem een ​​permanent fronsend gezicht zou geven. Kora's karakter blijft net zo levenloos als in de eerste film. De enige keer dat ze een verandering in uitdrukkingen laat zien, is wanneer Gunnar sterft, maar verder blijven haar uitdrukkingen gefixeerd op alleen maar fronsen.

Generaal Titus daarentegen werd in een veel beter licht en diepte geportretteerd, dus een pluim daarvoor. Als het echter om Nemesis gaat, werd een personage dat in zijn eentje stand hield tegen een gigantisch spinnenmonster, volledig genegeerd in Rebel Moon 2. Zack Snyder zei: “Kan ze een monster doden dat tien keer zo groot is als zij? Ja. Kan ze voor zichzelf opkomen tegen drie soldaten? Nee.”

Dus, meneer Snyder, ik eis mijn cookiepunt terug. Hetzelfde geldt voor Jimmy; met meer diepgang en schermtijd zou zijn personage een trekpleister kunnen worden voor kijkers in deze film en de geplande zes sequels. Het lijkt er echter op dat Zack Snyder niet dol is op dollarbiljetten.

Tenslotte: heeft Rebel Moon Deel 2 ingegaan op wat er mis was met Deel 1? Ja, dat klopt, maar niet wat echt gerepareerd moest worden. Het belangrijkste probleem van deel 1 was een onsamenhangend verhaal. Hoewel VFX en andere aspecten aandacht nodig hadden, hadden we ze misschien over het hoofd gezien als het verhaal ons had aangesproken en iets nieuws had geboden.

Rebel Moon: The Scargiver heeft de kenmerken van een Zack Snyder-film – cinematografie, partituur en slow-motion-effecten – maar mist het meest vitale element: een ziel die resoneert met het publiek en hen onderdompelt in de film. Daarom is The Scargiver naar mijn mening inderdaad een smet op de nalatenschap van Zack Snyder.